TNOiK został założony 20 kwietnia 1925 r. jako Instytut Naukowej Organizacji przy Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie. Była to jedna z pierwszych na świecie profesjonalnych organizacji skupiających menedżerów. (Wcześniej istniało 15 kół naukowej organizacji pracy przy stowarzyszeniach techników (poprzednik obecnej Naczelnej Organizacji Technicznej). Koła te połączyły się w Komitet Wykonawczy Zrzeszenia Naukowej Organizacji, który zwołał w dniach 6-8 grudnia 1924 r. I Polski Zjazd Naukowej Organizacji (brało w nim udział 500 osób).
W statucie Instytutu określono, że władzami statutowymi INO są:           - Kuratorium Instytutu,           - Zebranie Ogólne Członków Instytutu,           - Rada Instytutu,           - Dyrektor.          Na posiedzeniu członków Instytutu w dniu 12 grudnia 1925 roku pierwszym Dyrektorem INO został profesor Karol ADAMIECKI -  profesor Politechniki Warszawskiej, prekursor współczesnych nauk o zarządzaniu, twórca teorii harmonizacji. Funkcję tę Karol ADAMIECKI pełnił nieprzerwanie do swojej śmierci w dniu 16 maja 1933 r. Na członków Rady Instytutu wybrano: profesora Karola ADAMIECKIEGO, profesora Stefana BIEDRZYCKIEGO, inż. Piotra DRZEWIECKIEGO, inż. Wacława HAUSZYLDA i profesora Zygmunta SOCHACKIEGO.
Działalność statutowa Instytutu obejmowała sferę popularyzatorską, szkoleniową, naukowo-dydaktyczną oraz wydawniczą. W 1926 r. profesor Karol ADAMIECKI powołał do życia miesięcznik „Przegląd Organizacji” - dziś jeden z najstarszych periodyków na świecie. Profesor - wraz z H. HOOVEREM i T. MASARYKIEM - był także współzałożycielem i pierwszym wiceprezesem Światowej Rady Zarządzania (World Management Council - CIOS), z której wyodrębniła się Europejska Rada Zarządzania (European Council of Management - CECIOS) - obecnie European Management Association (EMA). Siedzibą INO był, zakupiony w 1927 roku, lokal biurowy w Warszawie przy ulicy Mokotowskiej 51/53.           W czerwcu 1933 r. INO uzyskał samodzielność i osobowość prawną, jednocześnie zmieniając nazwę na Instytut Naukowy Organizacji i Kierownictwa. W tym kształcie funkcjonował do końca sierpnia 1939 roku, do wybuchu II wojny światowej. Instytut położył ogromne zasługi dla rozwoju teorii i praktyki zarządzania w Polsce przed wojną. Związani z nim byli najwybitniejsi przedstawiciele świata nauki i praktyki zarządzania. Pierwszym Prezesem INOiK w latach 1933-1938 był inż. Piotr DRZEWIECKI. Członkiem honorowym Instytutu był Prezydent II Rzeczypospolitej Polskiej prof. Ignacy MOŚCICKI.           Po wojnie, już w pierwszym kwartale 1945 r., wznowiono działalność INOiK-u w Krakowie (Warszawa była zrujnowana), a jego prezesem został Stanisław BIEŃKOWSKI, profesor Krakowskiej Akademii Handlowej. Zaczęły też tworzyć się i prężnie działać oddziały w Warszawie, Katowicach, Poznaniu, Łodzi i Gdańsku. W 1947 r. centralę przeniesiono do Warszawy, a następnie zmieniono nazwę Instytutu na Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa - wobec zastrzeżenia w ówczesnym czasie nazwy Instytut tylko dla państwowych placówek naukowo-badawczych. Niestety od 4 grudnia 1949 r. do 19 maja 1957 r. działalność TNOiK-u była zawieszona ze względów politycznych, oskarżono bowiem Towarzystwo o „propagowanie fałszywych poglądów organizacyjnych”. TNOiK jako organizacja propagująca „niebezpieczne” kapitalistyczne zasady nauki organizacji zmuszone zostało do likwidacji. Reaktywowanie TNOiK nastąpiło na zebraniu organizacyjnym w dniu 17 lutego 1957 roku. Tymczasowy Zarząd opracował nowy Statut i TNOiK został wpisany przez władze m.st. Warszawy do rejestru stowarzyszeń w dniu 6 kwietnia 1957 r. pod numerem 467. Na pierwszym, po ponownym utworzeniu TNOiK, Walnym Zebraniu Członków podjęto uchwałę stwierdzającą, że TNOiK jest kontynuatorem działalności Towarzystwa zlikwidowanego w 1949 roku, które nosiło wcześniej nazwy - Instytut Naukowy Organizacji i Kierownictwa, Instytut Naukowej Organizacji i Kierownictwa i Instytut Naukowej Organizacji założonego w 1925 roku przez Karola ADAMIECKIEGO. Od 1957 r. TNOiK realizował swoją misję wspierania rozwoju teorii i praktyki zarządzania.           W PRL właśnie to TNOiK stanowił organizację integrującą ludzi nauki, korzystających z zachodniej myśli organizatorskiej i ludzi praktyki (głównie kadry dyrektorskiej), szukających możliwości zdobywania nowoczesnej wiedzy i doskonalenia praktyki kierowniczej. Dzięki pośrednictwu ówczesnego przewodniczącego Polskiej Akademii Nauk profesora Tadeusza KOTARBIŃSKIEGO, w 1960 roku TNOiK-owi została powierzona rola „przewodnika społecznego ruchu dobrej roboty”. Od 1981 roku Towarzystwo włączyło się w reformowanie gospodarki i państwa, podejmując na nowo działalność w zakresie doradztwa organizacyjnego. W końcu 1987 roku TNOiK otrzymał statut organizacji wyższej użyteczności publicznej. Po ponad sześćdziesięciu latach od ostatniego Zjazdu Naukowej Organizacji, w dniach 14-15 października 1988 roku odbył się w Toruniu III Kongres Organizatorów.           W latach dziewięćdziesiątych proces transformacji gospodarczej oraz perspektywa integracji z Unią Europejską stworzyły nowe szanse rozwoju dla TNOiK.           W grudniu 2000 roku TNOiK został uhonorowany medalem Tadeusza KOTARBIŃSKIEGO przyznawanym przez Komitet Nauk Organizacji i Kierownictwa w dziedzinie organizacji i zarządzania.           W lipcu 2004 roku TNOiK otrzymał status organizacji pożytku publicznego. Niestety, z powodu trudności w dostosowaniu się do ustawowych wymogów w maju 2005 roku zrezygnowano z tego przywileju.           Aktualnie w strukturach Towarzystwa funkcjonuje 16 oddziałów terenowych realizujących statutowe cele TNOiK. Domeną TNOiK są, profesjonalnie prowadzone, szkolenia w formie seminariów i kursów z dziedziny zarządzania.

Opracowano w oparciu o:
- opracowanie profesora Mariana EGEMANA pt. „INO-INOiK-TNOiK . Materiały i dokumenty 1925-1985”
- artykuły publikowane w „Przeglądzie Organizacji”
- historyczną dokumentację TNOiK